گروه پرستاری، دانشکده پرستاری و مامایی، دانشگاه شاهد، تهران، ایران ، mheidari@shahed.ac.ir
چکیده: (1014 مشاهده)
زمینه و هدف:استرس شغلی، موجب کاهش کارایی، بهره‌وری و کیفیت کاری شده و بر جسم، روان، رفتار و عملکرد شغلی فرد تأثیرگذار است. داشتن مهارت‌های مدیریت زمان به پیشگیری و کنترل پیامدهای استرس شغلی کمک می‌کند. هدف پژوهش حاضر تعیین ارتباط مدیریت زمان با استرس شغلی پرستاران شاغل در بخش‌های مراقبت ویژه بیمارستان‌های آموزشی شهر تهران، در سال ۱۴۰۱ است. روش‌ها:این مطالعه از نوع مقطعی است که بر روی ۳۵۰ پرستار شاغل در بخش‌های مراقبت ویژه بزرگسالان (سی‌سی‌یو و آی‌سی‌یو) بیمارستان‌های آموزشی شهر تهران در سال ۱۴۰۱ انجام شد. پرستاران به شیوه نمونه‌گیری تصادفی خوشه‌ای چند مرحله‌ای وارد مطالعه شدند. ابزار جمع‌آوری داده‌های تحقیق شامل پرسشنامه کوتاه شده استرس شغلی پرستاران و پرسشنامه مدیریت زمان بود. یافته‌ها:از تعداد ۳۵۰ پرستار، ۵۵/۷ درصد زن بودند و تحصیلات در سطح کارشناسی با ۷۵/۷ درصد بیشترین فراوانی را داشت. ۳۸ درصد سن بین ۳۰ تا ۳۹ سال داشتند و ۵۸ درصد متأهل بودند. مدیریت زمان ۴۵/۴ درصد از پرستاران در سطح مطلوب و ۹/۴ درصد در حد خیلی مطلوب بود. هیچ‌کدام از پرستاران مدیریت زمان در حد نامطلوب نداشتند. میانگین نمره مدیریت زمان کسب شده (بر مبنای صفر تا ۱۰۰) پرستاران ۱۹/۶۷±۵۶/۴۱ بدست آمد. میانگین و انحراف معیار استرس شغلی پرستاران ۱۰/۷۷ ± ۵۱/۳۹ بود. مدیریت زمان و ابعاد آن با استرس شغلی و ابعادش همبستگی معنی‌دار آماری منفی داشتند یعنی با افزایش مدیریت زمان، استرس شغلی کاهش می‌یابد (۰/۰۰۱>p، ۰/۶۳۸-= r). نتایج تحلیل رگرسیون خطی نشان داد که ابعاد مدیریت زمان(تعدیل مسئولیت و هنجارها، مدیریت درخواست‌های دیگران و مدیریت هیجانات) قادر به تبیین ۵۱ درصد استرس شغلی پرستاران است (۰/۰۵>p). نتیجه‌گیری:اکثریت پرستاران دارای مدیریت زمان مطلوب بودند و با افزایش مدیریت زمان، استرس شغلی کاهش می‌یافت.
